بررسی اثرات پودر دانه شنبلیله بر فاکتورهای اکسیدانی و آنتی اکسیدانی در آسیب کبدی ناشی از استامینوفن در موش های صحرایی نر

زمینه و هدف: آسیب کبدی ناشی از دارو یکی از دلایل اصلی برای قطع مصرف دارو است و تاکنون شایع ترین علت آن مصرف بیش از حد استامینوفن بوده است. استرس اکسیداتیو یک مکانیسم عمومی است که بسیاری از سمیت ها توسط آن رخ می دهد و در سمیت استامینوفن مهم می باشد. هدف از این مطالعه بررسی خاصیت محافظتی پودر دانه شنبلیله بر آسیب کبدی ناشی از استامینوفن در موش-های صحرایی نر می باشد. روش ها: بیست و چهار سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به 4 گروه 6 تایی تقسیم شدند: 1- گروه نرمال (n)، 2- گروه نرمال + پودر دانه شنبلیله (n+t)، 3- گروه استامینوفنی (a)، 4- گروه استامینوفنی + پودر دانه شنبلیله (a+t). بعد از 24 ساعت گرسنگی، گروه های n و n+t نرمال سالین و گروه های a و a+t استامینوفن را با دوز mg/kg 1000 به صورت گاواژ دریافت کردند. پس از گذشت 6 ساعت گروه های n و a نرمال سالین و گروه های n+t و a+t پودر دانه شنبلیله با دوز mg/kg 1000 را به صورت گاواژ دریافت کردند. دوازده ساعت پس از گاواژ دوم، موش های صحرایی کشته شده و نمونه بافت کبدی جهت سنجش فاکتورهای اکسیدانی و آنتی اکسیدانی در تانک ازت منجمد و نمونه دیگری جهت بررسی های هیستوپاتولوژیکی در فرمالین 10% تثبیت گردید. یافته ها: استامینوفن باعث افزایش چشمگیر غلظت مالون دی آلدهید (mda)، پراکسید هیدروژن (h2o2) و کاهش چشمگیر فعالیت کاتالاز (cat) و پراکسیداز (pod) و آسیب بافتی در گروه a نسبت به گروه n شد. تیمار موش های صحرایی با پودر دانه شنبلیله سبب کاهش غلظت mda و h2o2 و افزایش فعالیت cat و pod و همچنین بهبود آسیب بافتی در گروه a+t نسبت به گروهa گردید. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که تیمار موش های صحرایی استامینوفنی با پودر دانه شنبلیله سبب کاهش استرس اکسیداتیو، افزایش دفاع آنتی اکسیدانی و بهبود آسیب بافتی می شود.